Uchwała Rady Ławniczej SN w sprawie kontrasygnaty prezesa Rady Ministrów

Rada Ławnicza Sądu Najwyższego podczas posiedzenia w dn. 2 września podjęła uchwałę w sprawie kontrasygnaty prezesa Rady Ministrów do niezgodnego z prawem postanowienia prezydenta RP.

UCHWAŁA Rady Ławniczej Sądu Najwyższego II kadencji nr 24/2024 z dnia 2 września 2024 r.
w sprawie kontrasygnaty prezesa Rady Ministrów do niezgodnego z prawem postanowienia prezydenta RP

Rada Ławnicza Sądu Najwyższego II kadencji podziela poglądy i racje wyłożone w Stanowisku Przewodniczącego Rady Ławniczej SN z dnia 28 sierpnia 2024 r. w sprawie kontrasygnaty prezesa Rady Ministrów do niepraworządnego postanowienia prezydenta RP.
Rada uznaje za pożałowania godne złożenie przez prezesa Rady Ministrów RP kontrasygnaty pod niezgodnym z Konstytucją RP Postanowieniem prezydenta RP z dn. 17 sierpnia 2024 r. w sprawie wyznaczenia przewodniczącego zgromadzenia sędziów Izby Cywilnej Sądu Najwyższego. Postanowienie to jest w dwójnasób niezgodne z prawem, po pierwsze dlatego, że realizuje niekonstytucyjne uprawnienie ustawowe prezydenta RP, sprowadzające się do kontroli procesu wyborczego w izbach Sądu Najwyższego, po drugie zaś dlatego, że wskazano osobę wybraną do Sądu Najwyższego z naruszeniem prawa i w niezgodnej z Konstytucją procedurze, tzw. neo-sędziego, który w świetle Konstytucji nie jest w pełnym rozumieniu
sędzią SN.

Rada przyjmuje do wiadomości usprawiedliwienie przedstawione przez prezesa Rady
Ministrów, p. Donalda Tuska, ale wskazuje, że do tego rodzaju pomyłki nigdy nie powinno było dojść, zwłaszcza ze względu na jej potencjalnie dalekosiężne, negatywne skutki. Żaden akt prawny wydany przez konstytucyjne organy RP nie może być podpisany czy kontrasygnowany nieświadomie lub bez pełnego zrozumienia jego konsekwencji prawnych – jest to trudne do wyobrażenia w prawidłowo działającym demokratycznym państwie prawnym.

Co więcej, będący przedmiotem sporu akt (postanowienie) prezydenta RP nie mieści się w logice demokratycznego państwa prawnego, jest wyrazem działania jego niszczycieli, chcących dalszej legitymizacji kontr-ładu konstytucyjnego, który wprowadzili.

Rada przypomina wszystkim uczestnikom dyskursu publicznego w Polsce, że legalni
sędziowie Sądu Najwyższego i wielu dzielnych sędziów sądów powszechnych, a także
dominująca większość ławników Sądu Najwyższego II kadencji konsekwentnie i bez wahania monitorowała, krytykowała i w miarę możliwości dezawuowała niekonstytucyjne działania prawne i faktyczne, niweczące niezależność sądów, niezawisłość sędziów i inne aspekty demokratycznego państwa prawnego. Osoby te narażały się – zwłaszcza przed 15 października 2023 r. – na represyjne działania poprzedniej większości parlamentarnej i jej funkcjonariuszy, a mimo to dawały świadectwo potrzebne w dobie zamachu na Konstytucję, sądy i prawo. Nie wolno o tym zapominać i jakimikolwiek źle poczętymi kompromisami lub omyłkami dopuszczać do utrwalenia czy legitymizacji bezprawia w sądach i trybunałach.

Rada stanowczo potępia uznawanie egzekwowania konstytucyjności i legalności prawa w Polsce przez sędziów, ławników i przedstawicieli nauki prawa za przejawy rzekomego „fanatyzmu”, „radykalizmu” czy „anarchizmu”. Przyjęcie założenia, że w Polsce lat 2015–2023 doszło nie do zamachu na Konstytucję i praworządność, a do sporu dwóch równorzędnych racji prawnych, jest nie tylko niezgodne z logicznym rozumieniem aktów prawnych i ich systematyki, nie tylko urąga podstawom demokracji, ale grozi legitymizacją bezprawia. Rada Ławnicza SN zwracała już uprzednio uwagę na tego rodzaju zagrożenie.

Uchwała została podjęta jednogłośnie, w obecności ośmiorga członków Rady Ławniczej SN.
za Radę Ławniczą SN
( – )
dr Andrzej Kompa
przewodniczący RŁ SN

W głosowaniu uczestniczyli:
ŁSN Stanisław Adamski
ŁSN Małgorzata Figa-Tomińska
ŁSN dr Andrzej Kompa – przew. RŁ SN
ŁSN Joanna Lasko – wiceprzew. RŁ SN
ŁSN prof. dr hab. Jarosław Płuciennik – wiceprzew. RŁ SN
ŁSN Sława Rafalak
ŁSN Monika Szafraniec
ŁSN Przemysław Wiszniewski